Bihaćki okrug, kao i Sarajevo, tokom cijele je agresije na Bosnu i Hercegovinu bio u okruženju, napadan, bombardiran i izgladnjivan od strane srpskih vojnih i paravojnih formacija. U tor stjerani krajiški narod, civile, žene i djecu, uspješno je, uz velike žrtve, branio 5. korpus Armije Republike Bosne i Hercegovine uz podršku 101. pukovnije HVO-a. Hrabri i lucidni borci 5. korpusa predstavljali su glavnu prepreku za potpuno vojno, političko i ekonomsko povezivanje SAO Krajine i Republike Srpske. Zbog toga je konačno uništenje 5. korpusa Armije RBiH bio glavni vojni i politički cilj srpskih vlasti s obiju strana granice.
DRAGAN LUKAČ I UBISTVO NEDŽADA DIZDAREVIĆA
Tokom decembra 1994. godine Bihać postaje ključna tačka koja je određivala ishod rata, kako u Bosni i Hercegovini, tako i u susjednoj Hrvatskoj. Uništenje 5. korpusa Armije RBiH i pad Bihaća direktno bi utjecali na gotovo cijelu liniju razdvajanja između Hrvatske vojske i snaga SAO Krajine, te posebno na vitalne logističke pravce koji su vodili preko Karlovca i Maslenice prema jugu Hrvatske, a Hrvatska vojska time bi se našla u vrlo teškoj situaciji. Padom Bihaća, Republika Hrvatska našla bi se u potpuno izgubljenoj vojničkoj poziciji, a pregovori na nivou kontaktne skupine više ne bi imali nikakvog smisla. Bez uspješnog okončanja prve bihaćke krize i sprečavanja pada Bihaća krajem 1994. godine, ne bi bilo ni “Bljeska” ni “Oluje” 1995. godine.
U tim kriznim vremenima, Bihaćki okrug suočio se nekoliko puta gotovo s ulaskom srpskih vojnih i paravojnih formacija u grad. Špekulacije su kružile da su pripadnici Hrvatskog vijeća obrane (HVO) Bihać jednom popustili ili propustili agresorske vojnike na liniji koju su oni osiguravali. Bilo je to onda kada su srpske snage stigle nadomak današnje Kantonalne bolnice “Dr. Irfan Ljubijankić”, a više sudionika tog događaja svjedočilo je kako su iz bolničkog objekta gledali srpske vojnike kako šetaju stotinjak metara od bolnice.
Drugi put kada su srpske snage gotovo ušle u Bihać bilo je onda kada su zauzeli bihaćko naselje Sokolac 24. novembra 1994. godine. Kada je HVO pobjegao s linija odbrane kod Zavalje, srpske snage gotovo su bez borbe ušle u to naselje, o čemu svjedoče iskazi nekih srpskih vojnika. Sljedeći su dan srpske snage nastavile kretanje prema brdu Debeljača i osvojile ga, a ubrzo nakon toga i naselje Sokolac, koje je od centra Bihaća udaljeno tek nekoliko kilometara. Agresorskim pohodom komandirao je Dragan Lukač, sadašnji ministar unutrašnjih poslova Republike Srpske, koji se vidi na ratnim snimcima napada Vojske Republike Srpske na predgrađe Bihaća.
On je bio komandant Banjalučkog odreda Specijalne brigade policije RS-a, koja je izvršila napad na bihaćko naselje Sokolac. Ta specijalna policija RS-a ostat će upamćena po brojnim počinjenim zločinima. Na drugom snimku vidi se kako Lukač i njegovi vojnici maltretiraju zarobljenog mladića Nedžada Dizdarevića. Lukač je, kako se čuje i vidi na tom snimku, naredio da Nedžada odvedu. Nesretni je mladić nakon odvođenja ubijen. Jedan pripadnik Specijalnog odreda policije sve akcije oko Bihaća snimio je kamerom, a dijelove snimka objavila je i ratna banjalučka televizija. Za ovaj strašni zločin osuđen je samo Pavle Gajić iz Ključa, koji je pred Sudom BiH priznao da je zaklao Nedžada Dizdarevića. Sud BiH osudio je Pavla Gajića na sedam godina zatvora zbog ubistva Nedžada Dizdarevića, a Lukač nikada nije procesuiran niti je utvrđeno kolika je bila njegova odgovornost u ovom zločinu.